.:: یـــازْدَهُ یـــازْدَهْ دَقِـیــقِهْ ::.

کودکی مان آقا‌؟

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:شنبه 30 تیر 1397-10:27 ق.ظ

من هیچ گاه دلم نمیخواست بزرگ شوم !

- این جمله را بار ها و بار ها در بحث های مختلف ممکن است از من شنیده باشید -

ولی من واقعا دلم نمی خواهد بزرگ شوم !!

مگر تمامی دوستانم بزرگ شدن را طلب نکردند ؟؟

خب مگر بزرگ نشدند ؟! چرا مطالبه من را نمی دهید آقا ؟

چرا من را روز به روز بزرگ تر می کنید ...

عدد ها خیلی درشت شده اند : ۱۹ , ۲۰ , ۲۱ ؟ آقا تمامش کنید آقا ...

روز هایی که کودک بودم همیشه از بزرگ شدنی ترس داشتم که در آن پول مهم باشد و مردم برای آن هر کاری بکنند

روز هایی که تو مسئول حل کردن خیلی چیز هایی و کنترلی بر آن ها نداری و در نهایت باید پاسخ گو باشی !

می دانی تقصیر تو نیست ولی مجازات شوی ...

روز هایی مملو از آدم بزرگ ها و بزرگ ها و ... لعنت به هرچیزی که بزرگ می شود آقا !

مگر وقتی کوچک بودید چه بر سرتان آمد که در بزرگی اینگونه بزرگی می کنید ؟

زیبایی و انسانیت را به گوشه ای رها می کنیم و تنها بزرگ می شویم ...

"بزرگ می شی یادت میره " و من بزرگ شدم و یادم نرفت ! اما چه می شد کرد ؟

آنقدر سختی های بیشتر بود که دعوای مامان برای با شیشه آب خوردن از یخچال بی اهمیت جلوه کند ... - که نبود ! -

بسیاری از سختی هایمان را با گذر زمان پاک میکنیم !

روز ها می گذرد و هر روز زمان به جلو می کشاندمان ...

و آه که تنها کودکی ام را می ستایم با تمام سختی هاش

ما مردمانی بودیم که در کودکی بزرگ شدیم و میلی به بزرگ شدن نداشتیم

ما را بگذارید در کودکی بمانیم آقا ... ما جنسمان این نیست ... می شکنیم!

[ گونی سیمان را به دوش می کشد و باید ده طبقه بالا تر به اوستا تحویل دهد ... و همچنان کودکیش را می طلبد ... ]

نظرات()

برآتش تو نشستیم

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:دوشنبه 25 تیر 1397-04:24 ب.ظ

در قسمتی از " طعم گیلاس " کیارستمی :

«ناراحتی همه جور کشیده بودم، آخرش اونقدر ناراحت شده بودم که گفتم خودمو راحت کنم از این ناراحتی بابا چه خبره! صبح بود، تاریکی بود، پاشدم طناب برداشتم، انداختم پشت ماشین. برم قال قضیه را بکَنَم. برم خود کشی بکنیم!

رفتم آقا نزدیک خونه ما توتستان بود. طناب انداختم گیر نکرد…رفتم بالا طنابُ گیر دادم. یه چیز نرمی به دستم خورد. توت بود…آفتاب از بالای کوه زده بود. چه آفتابی! چه سبزه زاری! صدای بچه ها بود. گفتن درختُ تکان بده. دادم توت می‌خوردن. منم خوردم. آمدم خونه به زنم هم توت دادم. آقا یه توت منو نجات داد!…

تو دَم صبح طلوع آفتابُ نمی خوای ببینی؟ سرخ و زرد آفتابُ؟ موقع غروب دیگه نمی‌خوای ببینی؟ نمی‌خوای این ستاره ها را ببینی؟ شب مهتاب اون وقت قرص کامل ماه، دیگه نمی‌خوای ببینی؟ آب چشمهٔ خنک نمی‌خوای بخوری؟ دست و صورتِتُ با اون چشمه بشوری؟از مزه ی گیلاس می‌خوای بگذری؟ نگذر! من می‌گم رفیقتم نگذر!»

" ندانمت به حقیقت ... که در جهان به چه مانی

جهان و هرچه در او هست صورتند و تو جانی ... "

( تمام ابیات آتی و این بیت از خداوندگار سخن - سعدی - ست )

روز های خوبی نداشتم و بغض ها و بغض های بسیار !

در کشاش این جهان و چیستی من ... و کجابودنم در این کشور ؟ در این جهان ؟

" تو پرده پیش گرفتی و زشتیاق جهانت !

ز پرده ها بدر افتاد راز های نهانی ... "

جوابم کجاست ؟ پیچیدگیش کجاست ؟؟؟؟

حضرت امیر می فرماید : " هیچ چیز را ندیدم مگر آنکه خدا را هم با او دیدم ! "

شاید پاسخی نیابیم در تمام این فکر های پیچیده و راه های بی پایان ولی چه پاسخیم لازم می آید در میان این همه " او "

عذابش از روی دوستی

دوریش از فرط نزدیکی

ناپیدا بودنش از عمق حضورش !

پس مرا چه غم بر این زندگی و چه اخم بر رخسار ؟

سخن کوتاه میکنم که باید چشید ... که باید دید ! روزها را ... تا کمی درک کرد ... تنها شاید کمی ...

کلام آخر : " بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد !

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی ... "

بشنوید قسمتی از این دیالوگ ها را و فیلم " طعم گیلاس " را -به هیچ وجه- از دست ندهید :

نظرات()

میشه بخندیم ؟

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:پنجشنبه 21 تیر 1397-12:50 ق.ظ

نظرات()

سبز، زرد، قرمز ! ( داستان کوتاه )

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:چهارشنبه 20 تیر 1397-11:14 ق.ظ

چشم های را باز کرده بود و میزی که چند قرص قرمز و سفید روی آن پخش شده بود را نگاه می کرد و مکرر با چشمانش آن ها را تار می کرد و دیواری را که روی آن کوبلن دوزی چشمه ای در میان دشتی سبز بود را واضح، آنقدر این کار را تکرار می کرد تا قرص ها تمام شوند وهمه را با آب چشمه بخورد !

سپس بلند شد و در اتاق پرواز کرد ... بال هایش که خسته شد، روی تخت خواب دوباره دراز کشید و با صداق قرچ و قورچ تخت موقع غلت زدن سعی می کرد به آهنگی که دیشب ماشین آشغالی موقع بردن زباله ها پخش می کرد فکر کند ...

دوباره چشم هایش را باز کرد ! انگار صد ها خواب درتن دارد که باید یکی یکی بیدارشان شود.

- بیا اینا رو بگیر، محمد جواد نفهمه فقط ! بگو بده به مدیرشون تا من بقیه شو جور کنم .

محمد جواد نمی فهمید که می فهمد ! همانطور که هیچ کس این موضوع را .

میان خواب و بیداری بود که یادش آمد امروز را می تواند کمی بیشتر بخوابد ! به هر حال ساعت هفت صبح روز تعطیل برای هر کودک کلاس دومی فرصتی ست بسیار مناسب که بخوابد و از زمان زندگیش بدزد! البته که شاید خودش آن را به عنوان لذت خواب تلقی کند ! اما چه فرقی ست میان لذت خواب و لذت کم شدن بیداری ؟

- محمد جواااااد

- محمد جواااااااااد، بیا دوستات اومدن دنبالت

+ بهشون بگو امروز حال ندارم بیام

- باشه

یک جمله برای قانع کردن مادر همیشه کافی نبود، اما خب مادر است و می داند فرزندش را ... شاید اگر ده ها سال بعد محمدجواد به نمره یازده ریاضی خود فکر کند ! چیزی جز یک خاطره خیلی خوب برای تعریف کردن در جمع نبیند، چون به هر حال احتمالا همه افراد حاضر در جمع کلاس دوم ابتدایی ریاضی خود را بیست می گیرند ! اما برای خانه نشین کردنش آن روز همان نمره کافی بود .

بالاخره از جایش بلند شد و به سراغ یخچال رفت و کمی آب خورد ، آب سرد که از گلویش پایین می رفت تمام بدنش را خنک می کرد و در نهایت سرما را با خود به معده اش برد. سرد بود ! درست مثل خانه شان وقتی از زیر پتو در می آمد.

شاید یکی دیگر از دلیل هایی که بیداری را برایش سخت کرده بود همین ماجرای گرمای پتو و سرمای بیرون بود .

تنها با سلام کردن و شنیدن جوابش از مادر به روی تخت برگشت و پتو را به گوشه ای پرت کرد ، کتاب ها را از کیفش در آورد و شروع کرد به حل کردن سخت ترین مسئله های زندگی ! کم کم داشت یاد می گرفت اعداد دو رقمی را با هم جمع کند . از پسر خاله هایش شنیده بود ریاضی در دبیرستان خیلی خیلی سخت تر می شود و همیشه با خود فکر می کرد " سخت تر از این ؟؟؟"

مادر داشت سبزی پاک می کرد که شام برایشان کوکو سبزی درست کند. قرار داشتند هفته ای یک بار شام بخورند، البته این که باقی شب ها را بی شام سپری می کردند ارتباطی به رژیم و لاغری نداشت . البته که مقداری به رژیم مرتبط بود.

مادر سبزی خورد می کرد و به این می اندیشید که چگونه از صاحب خانه برای تاخیر هفته دوم اجاره مهلت بگیرد ! خب طبیعتا آن روز راه حل زنگ زدن به زن صاحب خانه بود ! اما او نیز نمی تونست شوهرش را برای این مدت راضی کند ، چون شوهرش نمی توانست چک صاحب کارش را دیر تر بدهد ! چون صاحب کارش باید اجاره خانه اش را می داد ... و این زنجیر را دنبال کردن نیز کار ساده و ممکنی نیست .

در میان سبزی های زرد و سبز که کم کم داشتند مشخص می شدند و زرد ها به جرم خرابی به گوشه ای تبعید، کفش دوزک قرمزی پیدا شد و مادر، محمدجواد را صدا زد.

محمد جواد زودی آمد و کفش دوزک را به روی انگشتش گرفت ! و با انگشت دیگرش آن را له کرد !

- عههه !! چیکار میکنیییش ؟ گناه داره !!! وحشی !

+ آخه رو دستم جیش کرد.

- خب تو باید بکشیش ؟

+ چیکارش میکردم که یاد بگیره ؟

- اون حشرس ! یاد نمیگیره که ! باهاش بازی می کردی بعدم ولش میکردی بره

+ پس چطور دفعه قبلی اون مورچه کوچولو یادگرفت تو خونه ش جیش نکنه

- اونم جیش میکرد اما دیده نمی شد، حالا بر و دستات بشور ! بدو !!

محمدجواد فکرش مشغول به این صحبت ها شد و رفت که دست هایش را بشوید

در راه قوطی کبریتش را برداشت و مورچه را به انگشت گرفت و به دقت داشت داخل قوطی کبریت را نگاه می کرد که بتواند چیزی پیدا کند که بتواند آن مچ مورچه را بگیرد .

- سلام

+ سلام چرا انقد زود اومدی خونه ؟

- کار نبود ! ده نفر دیگم مث من برگشتن خونه و هیچ کس خونه ش دیگه گچ کاری لازم نداره!

+ درست میشه ... توکلت به خدا باشه

- آره !‌به خدا باشه !! ( سیگار بهمنش را روشن می کند ) این بدکردارم گرون شده ...

محمدجواد تنها چوب کبریتی که توی جعبه داشت را بر می دارد و روشنش می کند. مورچه روی انگشتش راه می رود. چوب کبریت را روی مورچه می گیرد که بسوزاندش !

- اااااااخ ، میسوزهههههه ، میسوزه،‌میسوزه، میسوزه،میسووووزهههه

+ یا فاطمه! چیکار کردی تو توله سگ آخههههه ؟

سیگار از دست مرد روی سبزی ها می افتد و خودش می دود پیش محمدجواد

سیگار روی سبزی ها قرمز می سوزد ... فارغ از این که زرد هایشان را بسوزاند یا سبز ها را !

صافحیان

نظرات()

ترس

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:شنبه 16 تیر 1397-12:34 ق.ظ

نمی دانم در مورد ترس چقدر ها باید صادق باشم ؟

نمی دانم چقدر ها با خودمان و یا با یکدیگر در این مورد صادقیم !

اما می دانم انسان های ترسو فرار می کنند

می دانم انسان های ترسو خودشان را می کشند تا از مسئله ای بگریزند

و می دانم انسان های ترسو همه جا هستند

و البته که می توانند تغییر کنند و ترسشان کم شود و یا تبدیل به دیگر نوع موجوداتی شوند

من خودم را ترسو می دانستم اما این لفظ را برای خودم حفظ نمی کنم ،

زیرا ابتدا تو به آن پی می برنی و سپس در صدد تغییر بر می آیی

ترس من آن چیزی نبود که من آن را دوست بدارم

ترس من آنی نیست که شاید فکرش را بکنید !

من از تاریکی نمی ترسم و بلعکس به آن علاقه دارم

من از حیوانات ترسناک و دیگر چیز های ترسناک تصور شدنی نیز هراسی ندارم !

اما اینان تنها ترس هایی هستند اشتباه !

- که البته دوست داشتنشان نیز به گونه ای ترس است برای من -

ترس من از روزی ست که من بگریزم ...

یادم می آید یک روز به دوستی بسیار عزیز گفتم :

" از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی / بگزین ره سلامت ! ترک ره بلا کن !"

او ز من نگریخت و به من نزدیک تر نیز شد ...

ولی این را چطور ببینم ؟ خوشبختی و یا ترسناک ؟

من ترسناک بودم ؟ یا نزدیک شدن کسی به منِ ترسناک، ترسناک است ؟

آنچه را دارم بیان می کنم به وضوح برایش جواب دارم !

اما چیزی که می خواهم پاسخی برای آن نیست ...

من خود شجاعت را می خواهم !

به راستی که من شجاعت را نیز همانند عشق نمی توانم به تعریف محدود کنم

ایشان را باید حس کرد و فهمید! مثل آن چیزی که ریاضی دانان مجموعه می نامندش.

خودکشی یکی از راه هاست برای فرار از ترس هایمان !

البته نمی خواهم این موضوع را با نوع دیگر آن که بسیار شجاعانه می دانمش اشتباه برداشت کرد.

ولی به هر حال وقتی خودکشی راهی برای گریز از مسئولیت باشد چیزی جز ترسو بودن نیست !

و من گاهی دلم می خواهد گوشه ای بنشینم و ز غوغای جهان فارغ باشم...

این نیز گاه به گونه ای ترس است ! از آنچه که شاید بکنم و عواقبش

اما باید دید، روبه رو شد ، کرد، رفت ، فروخت ، خرید ، برداشت، زد و هزاران فعل دیگر

که انسانی را بسازد که بتواند بگوید "زندگی" کرده است !

البته همین ابتدا که در مورد زندگی گفتم باید این را مشخص کنم که این صرفا موضع من نسبت به زندگی ست

اما زندگی دارد باااار مسئولیت مرد شدن و بزرگ شدن را بر دوشم می گذارد که مرا می ترساند ...

زندگی در تهران ترسناک است و من مدتی ست به شدت می ترسم

اما آن را شناخته ام و دارم رو به روی آن می ایستم

روبه روی هر آنچه امکان پیش آمدن دارد و مرا ترسانده

و من روزی نخواهم ترسید ... و آن را همینجا اعلام می کنم !

به امید شادی ها و شجاعت ها و عشق ها برای تمام مردم سرزمینم

که این روز ها خیلی فکر می کنم به شجاعتشان برای زندگی ....

برای ماندن ! و زندگی کردن ... شجاعانه زندگی کردن !

نظرات()

179

نویسنده :رفیق شماره ی ۱۱۱۱

تاریخ:شنبه 16 تیر 1397-12:33 ق.ظ

به پایان امد یه جلد دیگه از دفتر و حکایت هم چنان پا بر جاست !

یکمی دیگه راه میوفتم سمت تابستون سمت راحتی و فراغت از درس ولی راستشو بخوای اصن نمیدونم این چیزیه که میخوام یا نه ...

نمیدونم این تابستون که برگردم خونه روبروی آینه با چه کسی مواجه میشم...

قطعا فک میکنم به تابستون پیش ک تنها ترین عاشق روی زمین بودم و تنها ی دوست از دنیا برام مونده بود

ادم تابستون امسال قوی تره شاید بهره بردن از ضعف احساسات این قدرتو بهم داده ولی نمیتونم بگم ناراضی ام !

امشب به این فک میکنم شاید و یه شاید خیلی محتمل اخرین باری باشه که این دو تا هم اتاقی رو میبینم توی عمرم و دفتر قصه شون تو زندگیم با این پایان باز ،بسته میشه!

نمیگم دلم براشون تنگ میشه چون دل تنگی مال من نیس ولی به یادشون خواهم بود...

دارن همه جمع میکنن وسیله هاشونو اینور و اونور میرن

رفتم تو حیاط، اولین بار بود جا کفشی انقدددددد زیاد خالی بود تقریبا هیشکی نیس اینجا ...

شبیه قسمت اخر فیلماس

احساس میکنم حتی شاید برای ی دنیای موازی دیگه این ی فیلمه که دارن تماشا میکنن !

دلم برای نور ماه که از بالای خونه ی همسایه می تابید و تا ساعت نیمه شب حرف زدنا با تلفن و قصه و بحث فلسفی،یا دعوای دخترا با دوس پسراشون و پشت پنجره فال گوش ایستادن :))))))

یا کیک پختن و مسخره بازیاش تنگ میشه ...

کات !

نظرات()

او کیست ؟

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:یکشنبه 10 تیر 1397-01:43 ق.ظ

کسی که کیفیتی برای خدا قائل شد یگانگی او را انکار کرده و آن کس که همانندی برای او قرارداد به حقیقت خدا نرسیده است. کسی که خدا را به چیزی تشبیه کرد به مقصد نرسید. آن کس که به او اشاره کند یا در وهم آورد، خدا را بی نیاز ندانسته است. هرچه که ذاتش شناخته شده باشد آفریده است و آنچه در هستی به دیگری متکی باشد دارای آفریننده است. سازنده ای غیر محتاج به ابزار، اندازه گیرنده ای بی نیاز از فکر و اندیشه و بی نیاز از یاری دیگران است. با زمانها همراه نبوده و از ابزار و وسائل کمک نگرفته است. هستی او برتر از زمان و وجود او برنیستی مقدم است و از ازلیت او را آغازی نیست.

( حضرت امیر ، نهج ابلاغه)

مگر می شود از حضرت امیر خواند و متعجب نشد ! مگر از محمد می شود ؟ از سجاد ؟ از حسین ؟

از ابتدا اینان برای من ائمه و شخصیت هایی بوده اند بس والا و فرا زمینی !

این در کنار جلوه ی خوبی که داشت ، مرا از ایشان دور نگاه می داشت ...

اما روزگاری ست که خدایم را نزدیک تر یافته ام و در همین روزگار فرستادگانش را نیز چون دیگر انسان ها

البته با تمایزاتی که الآن مجال پرداختن به آن ندارم

چقدر متفکرانه خدا را توصیف کرده است علی !

چقدر همانی توصیف کرده که می توان چشید ...

زیباست برایم زندگی در کنار چنین خدایی

اما کاش این را بتوانم در زندگی ، زندگی کنم

و وقتی کودکی سر چهار راه شیشه ماشینم را تمیز کرد

با نداشتن پولم نقد به دروغ او را از خود نرانم .

روزگاری ست که مرز میان خوبی و بدی را نمی توانم روشن ببینم

میان ظالم و مظلوم ...

همه چیز به هم نزدیک اند و من خودم را نیز در این میان درست نمی شناسم !

اما تنها راهی که دنبال میکنم " حال خووووب " است که می دانم به فطرت نزدیک است ،

که می دانم شاید تنها چراغ است این روز ها ...

شما چقدر با فطرت خود صحبت داشته اید ؟

نظرات()

امید

نویسنده :امیررضا صافحیان

تاریخ:سه شنبه 5 تیر 1397-01:35 ق.ظ

با این که خیلی خیلی دورم از فوتبال و اصلا از ورزش !

که البته چیز خوبی هم نیست ...

بازی امشب ایران-پرتغال برایم بسیار تا بسیار زیبا بود و دیدنی ....

این تساوی شیرین !

بسیار امید بخش در این روز ها که امیدی نیست به هیچ

به زندگی

به روزگار و تغییرات

و به هیچ امید داریم ....

اما همچنان آن خطرناکی که ما را به ادامه مجبور می کند همین " امید " است

که خوب یا بد در ما هست ...

دردا و دردا ...

نظرات()

کودکی مان آقا‌؟

برآتش تو نشستیم

میشه بخندیم ؟

سبز، زرد، قرمز ! ( داستان کوتاه )

ترس

179

او کیست ؟

امید

درباره وبلاگ

آرشیو

آخرین پستها

پیوندها

نویسندگان

آمار وبلاگ